Pathetic Fallacy

​

Wat als de wereld niet slechts een achtergrond is, maar een medespeler?

In deze serie onderzoek ik de stille uitwisseling tussen binnenwereld en buitenwereld — hoe een natte stoep melancholie kan dragen, hoe een boom lijkt te buigen onder het gewicht van een gedachte, hoe licht een gevoel versterkt of verzacht.

​

De term pathetic fallacy verwijst naar de menselijke neiging om gevoelens toe te schrijven aan de natuur. Maar wat als dit geen vergissing is, maar een intuïtieve herinnering aan verbondenheid? Wat als de wereld om ons heen niet zwijgt, maar meebeweegt? Reageert? Getuigt?

​

Deze schilderijen zijn geen illustraties van de werkelijkheid, maar resonanties ervan. Ze tonen hoe het landschap soms spreekt in onze taal — of wij in die van het landschap. Ze maken zichtbaar hoe subjectief waarnemen niet altijd vervorming is, maar misschien juist een vorm van diepe afstemming.

​

Pathetic Fallacy is daarmee geen misvatting, maar een uitnodiging. Om opnieuw te kijken. Te voelen. Te herkennen dat alles leeft, alles raakt, en alles in relatie staat tot wie wij zijn.